دوستان، رفقا، عزیزان که گاهی با اشک، با آه، با یک حالت خاصی، راه چاره را طلب می‌کنند و می‌گویند که چه کنیم؟
بنده(استاد معظم، رمضانی) در جوابشان عرض میکنم:
همین اشک شما، همین آه شما و همین شوق و اشتیاق شما، نامه ای است از ناحیه ی محبوب!… پیامی است از ناحیه معشوق… معلوم می‌شود که اهل دردید… معلوم می‌شود نمی‌خواهید به همین خوردن و آشامیدن و لذت بردن و زندگی روزمره و معمولی بگذرانید؛ دنبال یک هدف دیگری هستید، دنبال یک مطلوب دیگه ای هستید… اینها شما را قانع نمی‌کند؛ این خودش پیامی است از ناحیه محبوب؛ از ناحیه معشوق؛ سعی کنید با لغو و حرفه‌ای بیهوده و با غفلت، این درد را خاموش نکنید… بگذارید این درد بیشتر بشه و این آتش شعله ور تر بشود و این شوق و اشتیاق در شما شدت پیدا کند، که این کم کم به محبت و محبت به وصال منتهی خواهد شد.
بیانات حضرت استاد رمضانی در شرح کتاب اوصاف الاشراف
